BİLİNÇALTI MUCİZESİ

Dağ tepesinde bir çam olamazsan, Vadide bir çalı ol.

Ama, Dere kenarındaki en iyi, küçük çalı sen olmalısın.

Çalı olamazsan bir avuç ot ol. Bir yola neşe ver.

Bir nilüfer olamazsan bir saz ol.

Ama, Gölün içindeki en canlı saz, sen olmalısın.

Hepimiz kaptan olamayız, tayfa olmaya da mecburuz.

Burada hepimiz için birer iş var. Cadde olamazsan, sokak ol.

Kazanmak ya da kaybetmek ölçü değildir,

Her ne isen onun en iyisi sen ol…

Okuduğunuz şiir, Ralph Waldo Emerson'ın Çocukluğumda beni derinden etkileyen bir şiiridir.

Bu fotoğrafı da, çok sevdiğim bir dostum çekmiş. Bana gösterdiğinde bu şiir aklıma geldi...

Çocukken bu şiiri bir ders kitabında okuduğumu hatırlıyorum. Öğretmen o sayfayı atlatmıştı. Derste okumadık yani... Ben de neden bu sayfayı atladık ki deyip, çocuk aklımla çok üzülmüştüm sayfaya:-(

Oysa, bu şiir bizim sıramızın üstüne gelmek için belki de çok yol kat etmişti.

Emerson bu şiiri yazabilmek için neler yaşamıştı kim bilir.

Şiirler yaşanmışlıklardır. Şarkı sözleri de öyle. İki satırlık kelime dizisi olarak göremem onları...

Dokusu, kokusu, tadı, resmi vardır şiirlerin, tam da bam teline dokunacak cinsten...

Bazen hayaller, umutlar bazen de dualar saklıdır... En güzel tefekkürlerdendir, şiir.

Tek bir şiir ile pek çok konu anlatılabilir. Metaforun babasıdır anlayacağınız ..:-)

Belki de Emerson bu şiiri benim için ve şimdi de sizin yazmış, Bizim için onca tecrübeyi biriktirmiş...

Ben öyle hemen, diğer sayfaya geçemezdim...

Evde okudum, sonra da ezberledim.

Hayal ettim;

Dağ tepesinde bir çam olamazsam,

Vadideki bir çalı olmak, nasıl bir duygu? hücrelerimle birlikte hissettim...

Önce çalının yanından geçen insanların seslerini duydum,

Güneşin sıcaklığı ile iliklerimi ısıttım...

Sonra dağ tepesindeki çam olup, serin hava ile ciğerlerimi farkettim.

Çalının yanından geçen insanları gözden kaybolana kadar izledim.

Oradan da mutlu, küçük çalıya göz kırptım.

Gördüm ki ikisi de mutlu...

Anladım ki ben mutluysam, çam veya çalı da olmak önemli değildi...

Şimdilerde her ne iş yapıyorsam, hırsla değil azimle yapmayı sevdim. Sadece kendimle yarıştım.

Çocuklarınıza bu şiiri öğretin. Odalarına asın koca koca yazın. Gelip gidip okusunlar...

Bilinçaltlarına iyice yerleşsin...

Onlara hırsı değil azmi aşılayın. Rekabet ederken başkalarının tepesine basmayı değil, destek alabilecek veya destek verebilecek şekilde ekip ruhunun gücüne inandırın.

Onları yetiştirirken, sınavlara hazırlarken, okula gönderirken rekabeti hırsa dönüştürmeden azmi oluşturmayı aşılayın....

Emerson 'ın şiirini okuyun çocuklarınıza, vadideki çalı da olsan, dağ tepesindeki çam da olsan seni koşulsuz seviyorum deyin.

Koşulsuz sevgiyi ilk siz gösterin onlara....

Yazımı, buraya kadar okunduğunuz için yine, zatıalinize müteşekkirim efendim...

Gittiğiniz her yere koşulsuz sevgiyi götürün...

Görüşmek üzere...

Ocak 2020